Out of the Blue, into the Black

Alidor Dolfing begint aan een onwelriekende vijfdaagse

De tweede kortfilm van het heerlijke geschifte duo Alidor Dolfing wordt deze week ingeblikt. Na het internationale parcours van hun debuut-kortfilm 'WIEN FOR LIFE'(2014) en de pakkende 'ONE MAN SHOW'(2017) in de Canvas-reeks 4X7, is Alidor Dolfing klaar om een volgende bouwsteen in hun eigenzinnige oeuvre te leggen. En zoals bij elke werf hoort daar een Dixi-toilet bij.

De complexe opnames vinden voornamelijk plaats binnen de beperkte ruimte van een Dixi-toilet. Om zo efficiënt mogelijk te kunnen filmen gebruikt AD een aantal originele blauwe Dixi-toiletten met de bekende bruine deur. Bovendien werd voor een indringende hallucinatiescène een uitvergrote Dixi gemaakt van een halve ton die kan roteren in een stalen constructie geïnspireerd op een beroemde scène uit 'ROYAL WEDDING' (1951) waarin Fred Astaire op het plafond van zijn huiskamer danst.

In OUT OF THE BLUE INTO THE BLACK wil AD, die ook het scenario schreef, iets vertellen over jongeren, over adolescentie, over het leven en het overleven van de puberteit. Daarnaast is er het technische aspect. De film zal gedraaid worden met diverse camera's, waaronder oude types smart phones. In een stijl beïnvloed door de films '127HOURS' en 'BURIED'. 
 

Heerlijke mengeling van stijlen en genres

In 2014 sloeg het duo Mark Bouwmeester en Nyk Dekeyser, beter gekend als Alidor Dolfing, al een homerun met hun kortfilm 'Wien for Life' en met 'Out of the Blue, Into the Black' leveren ze opnieuw een zeer sterke kortfilm af. Voornamelijk omdat de film een heerlijke mengeling geworen is van stijlen & genres.

Voor het verhaal lijkt het duo zich vooral inspiratie te putten uit het Pukkelpop-drama van 2011, waarbij het noodweer aan vijf mensen het leven kostte. Daarnaast willen de regisseurs ook iets vertellen over jongeren en hun leefwereld.

De film open als een luchtige, haast platvloerse komedie, maar ontaardt na het incident in een drama waarbij acteur Laurens Aneca ons een pakkende one-man show voorschotelt. Op deze momenten toont 'Out of the Blue, Into the Black' enkele treffende gelijkenissen met one man/one location-films als 'Buried' en '127 Hours'.

Alidor Dolfing geeft de film net dat tikkeltje extra door een meer symbolische en poëtische toer op te gaan. Hier worden angst en contemplatie verenigd in een finale die het liefdeskind zou kunnen zijn van David Lynch en Terrence Malick. Tussendoor krijgen we scènes te zien van de roekeloze en feestende jongeren op het festival, waarbij vooral een bizarre driehoeksrelatie tussen Flament en zijn beste vriend Kiwi en de wulpse Polly uitgespeeld wordt. Deze scènes voelen soms helaas wat misplaatst aan, omdat ze vrij artificieel overkomen. Anderzijds dragen ze wel bij tot het portret dat de makers willen schetsen van een onbezonnen jeugd.

Kan dit hele verhaal uiteindelijk niet gezien worden als een allegorie voor de innerlijke turbulentie van de pubertijd, waarbij vooral vriendschap datgene is dat ons overeind houdt?